Και τελικά… τί πολεμάμε αυτές τις μέρες;
Τί μας έσκασε ξαφνικά στα μούτρα;
Ξαφνικά; Και όμως καθόλου ξαφνικά…
Αυτές οι ιστορίες που σκάνε η μία μετά την άλλη είναι οι ιστορίες της διπλανής πόρτας.
Της οικογένειας που έπεφτε ξύλο και κανένας δε μίλησε,
του παιδιού που είχε μελανιές και δεν το πήραμε μια αγκαλιά,
του γιου σου που έκλαιγε και του είπες ότι οι άντρες δεν κλαίνε,
του γονέα που λέει «θα με πεθάνεις εσύ»,
του φίλου που για να σε αγαπάει, δε του χάλαγες χατίρι,
του γείτονα που βλέπαμε κάθε μέρα με τα μάτια κλαμένα και κανείς δε ρώτησε αν είναι καλά,
του παιδιού που κοροϊδέψαμε για τα ρούχα του γιατί εμείς ήμασταν πιο όμορφοι,
του καθηγητή που αν δεν τον φώναζες όπως ήθελε σε έκοβε πάντα στο μάθημα,
των ανθρώπων που βασάνιζαν ζώα και κανείς δε τους σταμάτησε,
του φίλου που πήρε προαγωγή και, αφού τον κοιτάξαμε με μισό μάτι, του υπενθυμίσαμε ότι στα συναισθηματικά του δεν τα πάει και τόσο καλά,
του αφεντικού που ερχόταν στη δουλειά και έβριζε γιατί δεν ξύπνησε καλά εκείνη τη μέρα και κανείς δεν τόλμησε να υπερασπιστεί τον εαυτό ή το συνάδελφο του με τον φόβο της ανεργίας,
του μαγαζάτορα που πότε δεν πλήρωσε υπερωρίες και δε μίλησε κανένας υπάλληλος,
του αγοριού που έτρεχε να ψωνίσει δώρο στην κοπέλα του με την ελπίδα να σταματήσει να τον μειώνει,
του ντελιβερά που τράκαρε εν ώρα εργασίας και ο εργοδότης ενδιαφέρθηκε μόνο για να του φέρει το ταμείο πίσω,
του αστυνομικού που δε θα σε γράψει αν του σκάσεις ένα χαμόγελο ή δείξεις λίγο ντεκολτέ,
του μουσικού που δέχτηκε να μην πληρωθεί, αν δεν γεμίσει το μαγαζί,
του ηθοποιού που αν δεν έκανε τα χατίρια του σκηνοθέτη, ρόλο δε θα έβλεπε,
του γιατρού που σου ζητούσε, ή ακόμη χειρότερα του έδινες από μόνος σου, φακελάκι για να περιποιηθεί τους αγαπημένους σου.
Και πόσες άλλες ακόμη!
Όλες αυτές τις ιστορίες που πάντα και όλοι ξέραμε ότι υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν.
Όλες αυτές οι ιστορίες που όλοι υπήρξαμε εκεί συμμέτοχοι.
Ιστορίες που βρεθήκαμε είτε στη θέση του θύτη, είτε του θύματος.
Ιστορίες που με δικαιολογίες τύπου «που να μπλέκω τώρα», «έτσι κάνουν όλοι», «τί θα γίνει αν μιλήσω» μείναμε εκεί να τις κοιτάμε, να τις υπομένουμε και…
όταν μια μέρα σκάσαμε από τη βία που είχαμε δεχτεί, την εκτοξεύσαμε σε άλλους.
Ο θύτης, το θύμα. Ο δυνατός, ο αδύναμος. Το κράτος, ο πολίτης. Ο γιατρός, ο ασθενής. Ο μορφωμένος, ο αμόρφωτος. Ο προπονητής, ο αθλητής. Ο εργοδότης, ο υπάλληλος. Ο δάσκαλος, ο μαθητής. Ο γονιός, το παιδί. Ο άντρας, η γυναίκα. Αυτός που ξέρει και αυτός που δε ξέρει. Ο έξυπνος, ο χαζός. Ο νικητής, ο ηττημένος. Ο ελεύθερος και ο φυλακισμένος. Ο πλούσιος και ο φτωχός. Ο καταπιεστής και ο καταπιεσμένος…
Τελικά, τι κοινό υπάρχει σε όλες αυτές τις ιστορίες;
Ίσως αυτά που βγαίνουν στη δημοσιότητα σήμερα , αν τα ακούσουμε, αν δε τα χλευάσουμε, αν δε τα θεωρήσουμε για ακόμη μια φορά «φυσιολογικά», ίσως τότε κάτι να αλλάξουμε.
Επιτέλους.
Η βία δεν έχει μόνο μία μορφή.
Ας μάθουμε τί είναι βία και τί δεν είναι.
Ας σταματήσουμε να τις αναπαράγουμε αλλά και να τις δεχόμαστε.
Αντωνία Ποθητού 